Moimi ulubionymi przedmiotami, są przedmioty ścisłe. Uwielbiam biologię, chemię i matematykę. (jestem ewidentnym dowodem, że zainteresowania nie idą w parze z umiejętnościami ;p). W biologii interesuje mnie ludzkie ciało, chcę zostać lekarzem - podoba mi się ten zawód, może dlatego, że za często oglądam serial „Dr House”... Nie, po prostu, generalnie, rozpoznawanie chorób, a nawet grzebanie we wnętrznościach wydaje się być fajne ;pp. Chemię lubię za ogólną logiczność, wszystko jest takie klarowne, a mimo tego, nie nudne. W sumie nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego ją lubię. A matematyka? To styl życia. Wciąga (ja osobiście pokochałam ten przedmiot, za to, że go nie umiem ;)). To jest takie ciągłe sprawdzanie siebie, swojej inteligencji.

    Z przedmiotów humanistycznych uwielbiam język polski. Poezja. Taka mała matematyka w pigułce. Moimi ulubionym poetami są Czesław Miłosz oraz Krzysztof Grabowski (teksty jego zespołów funkcjonują jako wiersze).

    Moim ulubionym gatunkiem muzycznym jest rock. Dokładniej, alternatywny. Moimi ulubionymi zespołami są Strachy na Lachy, Pidżama Porno, happysad (tak, tak, z małej litery), Myslovitz. Lubuję się w polskiej muzyce. Tak jakoś ostatnio. No i jako muzyka (i poetę również) preferuję Macieja, tudzież Mirosława, Maleńczuka.

    No i tak na koniec, ta nieszczęsna akrobatyka ;). Kocham ten sport. Sądzę, że nawet jestem już od niego uzależniona. Świecą mi się oczy na samą myśl o trenowaniu, przebywaniu wśród moich znajomych, których tak bardzo lubię. Myślę, że to styl życia. Kiedy zaczyna się trenować, to trzeba się liczyć z tym, że jeżeli kiedykolwiek zakończy się „karierę”, to będzie się to odczuwało bardzo długo. Nie potrafię powiedzieć ani jednego złego słowa na społeczność akrobatyczną, w której obracam się teraz. Dzięki mojej trenerce, Bożenie Pipucie, wiem co to prawdziwa pasja. A to uczucie jest wspaniałe.

   Chodzę na kółka: matematyczne, oraz przygotowawcze do olimpiady : biologiczne, chemiczne, języka polskiego. Uwielbiam każde z tych zajęć pozalekcyjnych.

Od kiedy zajmujesz się akrobatyką i co Ci daje ten sport?
   Akrobatyką zajmuję się od drugiej klasy podstawówki, tj. od 2004 roku, a dokładniej, od października, jeszcze dokładniej, chyba dwudziestego.
    Co mi daje ten sport? Bardzo dużo. Przede wszystkim przyjaźnie, jak to moja trenerka mówi, na całe życie. Możliwość obcowania z bardzo sympatycznymi ludźmi. Obozy akrobatyczne, to nie tylko ciężka praca (oj, po takim obozie tydzień leżenia w bezruchu to mało;)), ale również wspaniała zabawa. Myślę, że akrobatyka, jak każdy sport, uczy zaradności, wytrwałości w dążeniu do celu. Ale bez takich wyświechtanych haseł - przez te wszystkie lata nie zawsze było kolorowo. Nauczyłam się znosić porażki, robić dany element po raz setny, by za 101 ustać go chociaż przez chwilę. Akrobatyka uczy umiejętności pracy zespołowej - po zepsutym starcie na zawodach najgorzej jest obarczyć winą jedną osobę z grupy- po takich doświadczeniach od razu można stwierdzić, że ta grupa już nie będzie potrafiła ze sobą współpracować - zmarnowane lata pracy. Akrobatyka dała mi umiejętność takiego myślenia, jakie teraz posiadam - ukształtowali mnie bowiem ludzie, którzy ze mną pracowali przez połowę mojego życia (z całego serca dziękuję mojej trenerce). Nie wiem, co jeszcze mogę powiedzieć, najprościej chyba jest mi jeszcze przekazać, że nie wiem, co by było ze mną, gdyby nie postanowienie tego ośmioletniego dziecka, którym byłam, że pójdzie sobie poćwiczyć. Tak na chwilę. Na próbę.

   Myślę, że przede wszystkim atmosfery, nauczycieli, którzy motywują mnie każdego dnia. To właśnie oni dali mi możliwość rozwoju, o jakiej nigdy nie śniłam. Pójście do tego gimnazjum jest jedną z najlepszych decyzji mojego życia. Wątpię, czy w jakiejkolwiek innej szkole mogłabym czuć się jak w „jedynce”. Ta nasza „jedynka” jest bowiem dla mnie synonimem „domu”.

    Przede wszystkim będzie mi brakowało kółek matematycznych z panem Zbierańskim. Jest to taka mała szansa na poznanie choć części milionowej tego wspaniałego przedmiotu, oczywiście, jak przystało na specyfikę tych zajęć i samego prowadzącego, w oryginalny, pozytywny, interesujący sposób.
    Również kółka chemiczne pod skrzydłami pani Labochy są fascynujące. Wszyscy uczęszczający tam uczniowie, słysząc słowo „mol” już nie myślą o latającym owadzie. Chemia jest wspaniałym przedmiotem, a samo usposobienie nauczyciela sprawia, że nie wyobrażam sobie mojego tygodnia bez uczestnictwa w życiu sali 202.
    Bez wątpienia również będzie mi brakować kółek z języka polskiego z naszą panią dyrektor Katarzyną Jaworską. Bowiem dzięki niej dowiedziałam się, że „Anioły są lekkie”, co chyba na zawsze zostanie moim mottem podsumowującym literaturę. W przyjaznych warunkach, przy herbacie i słodyczach serwowanych na każdym kółku, szybciej, nawet bez pomocy lekkich aniołów, wiedza wchodziła do głowy.
    Z pewnością brakować mi będzie również naszej szkolnej biblioteki. Te uśmiechy, które zawsze mnie witają, sprawiają, że zawsze miałam ochotę tam przychodzić.

    Nie chcąc nikogo pominąć, brakować mi będzie wszystkich i wszystkiego. Chyba niepotrzebnie się rozpisywałam - jak na nieszczęście, ostatnie zdanie idealnie obrazuje moje uczucia do Gimnazjum nr 1.